“Θα περάσουν οι μέρες”
Έκανα το τεστ. Η βιολογική μου ηλικία είναι λέει τα 27. Τα τικ φταίνε και ουχί οι ερωτήσεις. Πόσες μερίδες φρούτων-λαχανικών per day, τρως κυρία μου; a. Καμία b. μία-3 c. 3-6 d. τσουβάλια ολόκληρα. Σκέφτομαι ότι τις μέρες που κρυώνω και εγώ και το σπίτι, δεν είμαι για frozen veggies and fruits. Ότι το καλοκαίρι όμως που διψάω περισσότερο, είμαι με ντομάτα, κεράσι, σταφύλι ανά ψυγείου και χείρας. Σκέφτομαι ακόμα ότι μπορεί οι μερίδες να είναι πέντε τη μία μέρα και καμία την άλλη. Σκέφτομαι και τη μαναβική μεριά του σούπερ, ότι αύριο έχει λαϊκή και πού να κουβαλάω και τικάρω την κουτίνα βου.
Και το στόρι συνεχίζεται κάπως έτσι. Πόσα τσιγάρα τη μέρα καπνίζετε; a. κανένα b. το έκοψα c. ένα πακέτο d. Δύο-τρία πακέτα. Ανοίγω την τσάντα να σιγουρέψω το καινούριο πακέτο, ψάχνω με το μάτι μου για κοντινό αναπτήρα και σκέφτομαι πως και την αλήθεια να θέλω να δηλώσω, πάλι ψέματα θα πω. Γιατί ούτε ένα κάνω, ούτε κανένα. Κάνω κάποια. Κάνω ανάλογα. Κάνω καλά; Κάνω άσχημα; Πάλι το βήτα τικάρω γιατί κάπου διάβασα πως δέκα τσιγάρα τη μέρα ούτε έμβρυο δεν πειράζουν.
Και αφού έχω μπει στη multiple choice φάση μου, έρχεται η μεγάλη, η τεράστια ερώτηση. Πόσο ευτυχισμένος είσαι; a. καθόλου b. λίγο c. most of the time d. Παντού και πάντα. “Το D, το D” λέει η αντανακλαστική μου σκέψη. “To Α!” λέει πάλι η ίδια. Διαλέγω το τρία με περήφανη συστολή λες και από κάποιο μη υπολογιστικό παράθυρο με είδαν οι γονείς μου και πολύ χάρηκαν με την απάντηση.
Θέλω να γράψω ότι η ευτυχία είναι μπουκέτο αποφάσεις. Αλλά δεν έχω χώρο. Το τεστ δεν προβλέπει επεξηγήσεις. Η ζωή; Θέλω ακόμα να δηλώσω υπεύθυνα ότι το τετράωρο που δουλεύω κάπου που δεν, είναι για τη ΔΕΗ, την εφορία και τα παπούτσια που κάνουν το μάτι μου να γυαλίζει. Και ότι εμένα η κλίση μου είναι άλλη, το ταλέντο μου αλλού όμως να αναγκάστηκα βλέπεις να σκοτώνω τα πρωινά μου θυσία στην καπιταλιστική λαιμητόμο. Και ότι ευτυχισμένη είμαι μόνο όταν γεννάω, αλλιώς δεν είμαι τίποτα. Δεν έχω χώρο για τέτοιες διατυπώσεις. Ούτε και χρόνο. Το τεστ είναι προγραμματισμένο να διαρκεί δύο λεπτά.
Πάω όμως τώρα για να ανακοινώσω στη μαμά τα νέα μου έτη, να κάνω λίγο διάδρομο, να σηκώσω και μερικά βάρη γιατί δήλωσα πως γυμνάζομαι ταχτικά χωρίς να ξέρω αν ρομποτικές εργασιακές – ερωτικές κινήσεις είναι μέρος της διαδικασίας. Αυτό που έμαθα είναι ότι το από αρχαιοτάτων «γνώθι σ’αυτόν» φοράει παραλλαγή un, deux, trois. Ότι πεπερασμένων δυνατοτήτων είναι μόνο η μηχανή και ποτέ ο μηχανισμός και πως ο καθορισμός της ηλικίας μας είναι το ανειλικρινές (multiple)? choice των βιολογικών και ψηφιακών μας ημερών.
Παρόμοια Άρθρα:
