Μεγάλοι Φωτογράφοι – Diane Arbus. Η φωτογράφος του “άσχημου”

Diane Arbus (1923 – 1971)

Η Diane Arbus γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1923 από Εβραίους γονείς. Το κανονικό της όνομα ήταν Diane Nemerov. Το Arbus είναι το επίθετο του άντρα της, ο οποίος ήταν ο παιδικός της έρωτας και παντρεύτηκε σε ηλικία 18 ετών. Στην οικογένεια της D. Arbus, μπορεί κανείς να διακρίνει μια καλλιτεχνική φλέβα μιας και ο πατέρας της, ο μικρότερος αδερφός και η μεγαλύτερη αδερφή της ασχολήθηκαν με την ζωγραφική, την ποίηση και γλυπτική αντίστοιχα.

Η πρώτη της επαφή με την φωτογραφία ήταν περίπου το 1940, όταν έβγαζε φωτογραφίες διαφημιστικού περιεχομένου για λογαριασμό της οικογενειακής επιχείρησης τους.

Το 1941, ύστερα από μια έκθεση φωτογραφίας που επισκέφθηκε, αρχίζει να καλλιεργείται μέσα της το μικρόβιο, το οποίο όμως θα εκδηλώσει περίπου μια δεκαετία αργότερα.

Μετά το πέρας του πολέμου, το 1946, αυτή και ο σύζυγος της ανοίγουν ένα στούντιο όπου η ίδια αναλαμβάνει την διεύθυνση και ο άντρα της την φωτογραφία. Συνεργάζονται με πολλά περιοδικά μόδας όπως το Vogue, το Glamour, το Seventeen και το Harper’s Bazzar. Είναι απαραίτητο να σημειώσουμε εδώ πως και οι δύο μισούσαν τον κόσμο της μόδας …και αντιστρόφως! Οι φωτογραφίες τους έχουν χαρακτηρισθεί από πολλούς ως μετρίου ποιότητας, παρά το γεγονός πως κοσμούσαν πολλά εξώφυλλα και σελίδες περιοδικών…γεγονός που αν μη τι άλλο, προκαλεί περιέργεια !

Εν τέλει, το 1956 ξεκινά κάποια μαθήματα φωτογραφίας και εγκαταλείπει αυτή την επιχείρηση. Τρία χρόνια αργότερα έχει αρχίσει ήδη να κάνει τις πρώτες της φωτογραφήσεις για περιοδικά όπως το Esquire και το Sunday Times Magazine.

Τα επόμενα χρόνια της ζωής της, όσον αφορά την καριέρα της, είναι εξαιρετικά λαμπρά. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’60 διδάσκει φωτογραφία στο Parsons School Of Design καθώς επίσης και στο Cooper Union στη Νέα Υόρκη. Επιπλέον, το 1963 παίρνει μια υποτροφία Guggenheim για την δουλειά της με όνομα “American rites, manners and customs”.

Το 1967, χαρίζει στην D. Arbus την πρώτη της μεγάλη έκθεση στην οποία συμμετέχει και την καταξιώνει σημαντικά ως καλλιτέχνη. Ένα ακόμα οξύμωρο στη ζωή της, είναι πως όσο ανεβαίνει καλλιτεχνικά, τόσο μειώνεται η ζήτηση πού έχει ως φωτογράφος !

Οι φωτογραφίες της, ενώ αρχικά διακρίνονταν για το τετράγωνο και αυστηρό ύφος τους, σιγά σιγά αρχίζουν να αλλάζουν στυλ. Μια από τις νέες τακτικές που υιοθετεί η D. Arbus, είναι η απόκτηση όσο το δυνατόν πιο στενής σχέσης με τους ανθρώπους που φωτογράφιζε και η επαναφωτογράφηση αυτών για χρόνια καθώς επίσης και η λίγο πιο “γλυκιά” οπτική γωνία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, φωτογραφίζει ανθρώπους με νοητική στέρηση αλλά και γενικότερα ανθρώπους με ‘’ιδιαιτερότητες’. Σε αυτές της φωτογραφίες κατάφερε να αποτυπώσει ποικίλα συναισθήματα και σε αυτές τις φωτογραφίες χρωστάει την φήμη της και την αναγνώρισή της ως φωτογράφος.

Ένας από τους φόβους της D.Arbus ήταν πως θα έμενε στην μνήμη των ανθρώπων ως η φωτογράφος των “φρικιών”. Ε, λοιπόν μάλλον οι φόβοι της βγήκαν αληθινοί! Η δουλεία της δέχθηκε αρκετά έντονη κριτική και με βασική κατηγορία πως δεν υπήρχε ομορφιά στις φωτογραφίες της. Ωστόσο, κοιτάζοντας κανείς πιο προσεκτικά τις φωτογραφίες αυτές μπορεί να διακρίνει σίγουρα κάτι παραπάνω από ένα φρικιό… η ομορφιά δεν έχει να κάνει μόνο με την εξωτερική εικόνα που προβάλλεται και αλίμονό μας αν δεν είμαστε σε θέση να διαπεράσουμε την επιφάνεια και να κοιτάξουμε μέσα σε αυτή. Εξάλλου, δεδομένου της εποχής που έζησε, μπορεί να πεί κανείς ότι φωτογράφησε καθημερινούς ανθρώπους που παρέμεναν στη αφάνεια, μιας και το μόνο που προβάλλονταν ήταν η πλέον αναπτυσσόμενη Αμερική και ο πλούτος της καλής κοινωνίας..

Το 1971 η D. Abrus αυτοκτονεί για ψυχολογικούς λόγους (όπως μαρτυρά η οικογένειά της). Έκτοτε, την διαχείριση της περιουσίας της ανέλαβε η κόρη της και ακολούθησαν πληθώρα διαμαχών σχετικά με την εκμετάλλευση και δημοσιοποίηση της ανέκδοτης δουλειάς της μητέρας της. Εν τέλει, ο κόσμος γνώρισε ακόμα καλύτερα αυτή την ιδιαίτερη φωτογράφο μιας και το όνομά της βρέθηκε σε πολλές μεγάλες εκθέσεις ανά τον κόσμο αλλά και διοργανώθηκαν και εκθέσεις αποκλειστικά για εκείνη, καθώς επίσης έγιναν και πολλά αφιερώματα για την δουλειά της.Η προσφορά της στην φωτογραφία ήταν αδιαμφισβήτητα μεγάλη και εκτιμήθηκε αναλόγως. Σημαντικό ‘παράσημο’ στην σταδιοδρομία της αποτελεί ο “τίτλος” της πρώτης Αμερικανίδας φωτογράφου που παίρνει μέρος στη  Biennale της Βενετίας, το 1972…

Παρόμοια Άρθρα:

• Μεγάλοι Φωτογράφοι – Richard Avedon. Ο φωτογράφος της μόδας
• Μεγάλοι Φωτογράφοι – Vivian Maier. Η Φωτογράφος του Δρόμου
• Μεγάλοι Φωτογράφοι – W. Eugene Smith , Ο Ανήσυχος Φωτογράφος