“Ω, Έλατο.”

{ Ω, Έλατο. }

Στέργια Κάββαλου

Προσκαλώ τις φιλενάδες για τσάι, τζάκι και συμπάθεια. Καθόμαστε στο σαλόνι και νιώθω τα τετραγωνικά του να μικραίνουν. Ποιος είπε ότι οι τοίχοι δεν διαστέλλονται με τις εποχές;

Κάνουμε τις καλύτερες κουβέντες μιλώντας για τίποτα το συγκεκριμένο. Ανοιγοκλείνουμε τα στόματά μας σε κορμό σοκολάτας και μαρέγκας και τις κουρτίνες γιατί «τώρα που νύχτωσε πρέπει τα λαμπάκια να φωτίσουν το αδιέξοδο στενό»

Οι πλαστικές βελόνες του έλατου δεν είναι τέλεια τεντωμένες. Το ασημί αστέρι της κορυφής είναι στραβό. Τα στολίδια φτηνά και μάλλον αταίριαστα. Φάτνη δεν υπάρχει και τα μόνο δώρα είναι εκείνα που εγώ χάρισα στον εαυτό μου. Κι όμως, ξυπνάω και αντί να τρέξω στην καφετιέρα, τρέχω σε κείνο. Καθόλου δεν θέλω να το αφήνω μόνο του.

Το βράδυ κερνάω τον εαυτό μου κόκκινο κρασί με κανέλα σε ποτήρι ψηλό και μεταφέρομαι στο χαλί της τηλεόρασης. Αλλάζω δωμάτιο για να δω πώς κάνουν Χριστούγεννα στα έργα οι Αμερικάνοι και νιώθω κάτι σαν ανακούφιση για το προβλέψιμο της ιστορίας.

Αλλάζω και πάλι δωμάτιο, πνίγομαι στις κουβέρτες και απλώνω στο κρεβάτι χριστουγεννιάτικα βιβλία που αποφάσισα όλα να τα διαβάσω μέχρι το τέλος των διακοπών.

Σκέφτομαι ότι τα φωτάκια του έλατου είναι στην πρίζα και πάω να τα ξεκουράσω γι’ απόψε μόνο και μόνο για να έχω τη χαρά να τα ανοίξω και πάλι το επόμενο πρωί.

Επιστρέφοντας στο υπνοδωμάτιο έχω ήδη πειστεί πως αν ήξερα τι χαρά θα μου έδινε το Christmas tree, θα είχα γλιτώσει πολλές επισκέψεις στον ψυχίατρο

Παρόμοια Άρθρα:

• “Ανησυχία, αταξία και ανασφάλεια” – Ένα διήγημα της Στέργιας Κάββαλου για το Consider
• “Λίγο πιο πίσω” – Ένα διήγημα του Δημήτρη Τανούδη
• “Φ” ένα διήγημα του Αλέξιου Μάινα για το Consider