“Σχεδόν Μαμά”
{ Σχεδόν Μαμά }
Τα μαλλιά ήταν νομίζω μακριά. Δεν είχε φύλο. Συναντηθήκαμε στα τρία του, στα έξι και στα λίγο μεγαλύτερά του. Εκείνο σε πλαστική καρέκλα, σε ξύλινο παγκάκι με ανδρική έφηβη συνοδεία.
Εγώ υπό του. Καμία στιγμή δεν σταθήκαμε ύψος με ύψος. Ουρλιάζουσα η φωνή μου κύκλωνε με την αθόρυβή της συχνότητα την αύρα του.
«Εγώ είμαι η μαμά σου, εγώ!» μα εκείνο, εκείνο το πλάσμα που μίκραινε και μεγάλωνε με τις εποχές, έμενε βουβό αλλάζοντας συνεχώς τόπο με μένα συνεχώς να το ακολουθώ.
«Η καρδιά μου καίει, συγγνώμη! Συγγνώμη, συγγνώμη! Δεν ήθελα να σε εγκαταλείψω!» το σώμα μου παλλόταν από την ενοχή της αλήθειας στην οποία δεν φάνηκε να συγκινείται.
Οι παλμοί μου πνίγηκαν στην ονειρική σιωπή. Η φωνή μου βούτηξε στο νυχτερινό πηγάδι, καλή αυτόχειρας.
Άνοιξα τα μάτια, έπιασα την κοιλιά μου και κοίταξα την ημερομηνία στο κινητό μου τηλέφωνο. 20 Οκτωβρίου του 2013. Σε λίγες μέρες κλείνεις τα δεκατέσσερα μα εγώ δεν ξέρω τι δώρο να σου πάρω.
Τι μπορεί να θέλει ένα έμβρυο 12 εβδομάδων που αναρροφήθηκε μια σχολική Παρασκευή του ’99 στο ΜΗΤΕΡΑ;
Παρόμοια Άρθρα:
