Μάρμαρο και άλλα βαρέα υλικά ή αλλιώς άπειρο vs αντανάκλασης
Μάρμαρο και άλλα βαρέα υλικά
Ή αλλιώς
Απειρο vs Αντανάκλασης
Οι αντανακλάσεις ήσαν για αυτόν πάντα ενδιαφέρουσες. Ακόμα και τώρα που τα παρκινσονικά χέρια του έφερναν με αργές τρεμάμενες κινήσεις το ποτήρι με το νερό κοντά στα μάτια του. Θολή η αντανάκλαση, αλλά από αυτές τις θολές που διακρίνεις μόνο τα απαραίτητα. Μία αχνή μορφή, δύο μάτια στο βάθος, δίχως λεπτομέρειες. Ποιος όμως ασχολείται με λεπτομέρειες σε αυτήν την ηλικία. Εδώ και χρόνια έχει πάψει να τον ενδιαφέρει η εικόνα του. Ο ίδιος το πήρε απόφαση, αν και ουσιαστικά ο χρόνος στην απόφαση αυτή τον είχε προλάβει. Μετά τα εβδομήντα ήταν ένα περίγραμμα. Ασθενικό περίγραμμα. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ένα τρεμάμενο περίγραμμα. Λες και αυτά που τον συνθέτουν δεν χωράνε πια μέσα του και παλεύουν για να βγουν. Ωστόσο όμως ένα καλά σημαδεμένο περίγραμμα, σε καμία περίπτωση καρφωμένο. Ποτέ δεν υπήρξε καρφωμένο. Είχε τόσες ιστορίες να διηγηθεί, για τόπους ξένους, επαναστάσεις και γυναίκες που έκλαιγαν στο κρεβάτι.
Αντανακλάσεις. Τις είχε συλλέξει και αρχειοθετήσει στο μυαλό του προσεκτικά και ασυνείδητα προτιμούσε να ξεχνάει δρόμους, ονόματα φίλων παρά να διαγράψει από την μνήμη του μία από τις αντανακλάσεις του. Μέρα με την μέρα, εδειχνε να εχει προτίμηση σε αυτές που θάμπωναν πάνω σε στέρεα, βαριά υλικά. Όπως το λευκό μαρμαρο που υπήρχε σχεδόν παντού μέσα στο γηροκομείο. Ναι, τα υλικά αυτά τον έκαναν να νιώθει ασφάλεια. Είχε αρχίσει να φοβάται.
Το αγαπημένο του καθρέφτισμα όμως, αυτό που παλαιότερα, ξέθαβε κάποια καλοκαιριάτικα απογεύματα, σε κάποια πλατεία, κάτω από τον παχύ ίσκιο του πλάτανου μετά τον ελληνικό καφέ, ή κάποια βράδια μετά από μερικά ποτηράκια κρασί, ήταν αυτό στα μάτια της. Χανόταν σε αυτό και όσες φορές επιδίωκε να την συναντήσει, αδημονούσε για τον τρόπο που τα πράσινα μάτια της αναδείκνυαν τα δικά του μάτια, τις εκφράσεις του. Και όταν αυτή από ντροπή κοιτούσε χαμηλά, αυτός ένιωθε άστεγος. Εκεί λοιπόν, ήταν αυτός ανίκητος, αψεγάδιαστος.
Αγαπούσε τον τρόπο που τον αγαπούσε. Και αυτή το κατάλαβε και έφυγε. Ακολούθησαν σπασμένες βιτρίνες, ραγισμένοι καθρέφτες και άπειρες αντανακλάσεις του βλέμματος της.
Το μάρμαρο είναι ψυχρό, στην όψη, στην αφή. Έχει κάτι από εκείνον. Έχει αρχίσει και φοβάται το σκοτάδι, αντανακλά και έξω από αυτόν. Για αυτόν οι συσχετισμοί και οι συναρτήσεις τελειώνουν… με τρεμάμενα χέρια, στον αέρα, με νοητές γραμμές ελπίζει για μία προβολή.
Παρόμοια Άρθρα:
